Το βιβλίο του Λάζαρου Αλέξάκη, δεν μου το πρότεινε κάποιος, είναι από αυτές τις αυθόρμητες αγορές. Το είδα απλά στο site των Εκδόσεων Mamaya, μου άρεσε η περιγραφή και το αγόρασα. Μπορώ να πω, ότι δικαιώθηκα με αυτή την αγορά, παρά τα κάποια αρνητικά που εντόπισα.
Είναι ένα βιβλίο με μικρές ιστορίες, που αν κάποιος άσχετος από μηχανές, ξεκινήσει να το διαβάζει όπως είναι η χάρη μου, μπορεί και να μπερδευτεί. Μάρκες και χαρακτηριστικά από μηχανές ή ανταλλακτικά εγώ δεν γνωρίζω. Βέβαια δεν είχε σημασία ούτε στάθηκε εμπόδιο κάπου, γιατί γέλασα αρκετά και χωρίς προσπάθεια και για αυτό ευθύνεται το πηγαίο χιούμορ του συγγραφέα. Το γέλιο στον γραπτό λόγο είναι σπουδαία υπόθεση γιατί αν βγαίνει με το ζόρι ή δεν βγαίνει καθόλου ενώ θα έπρεπε, τότε ο συγγραφέας έχει αποτύχει στον σκοπό του. Περισσότερο γέλασα με τους διαλόγους στο βιβλίο. Δεν τους βαρέθηκα, δεν ένιωσα πως ήταν άσκοποι και δεν ήταν μονότονοι.
Αν και γραμμένο με μοντέρνο τρόπο, το βιβλίο έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε γυρίζει πίσω στην δεκαετία του ’80 και στις βιντεοκασέτες, κάτι που προσωπικά μου άρεσε πολύ. Ξεχώρισα πολλές ιστορίες που μου άρεσαν, και ένιωσα πως βρισκόμουν εκεί. Αυτές που διάβασα δύο και τρείς φορές γιατί γέλασα είναι οι εξής: “Τα εντούρα”, “Olympic Games”, “Al Pacino”, “WAR GAMES”, “Sunshine of your love cream”, “Γραμμές των οριζόντων”, “Judge Dredd”, “ Losing my religion”.
Βρήκα αρκετά έξυπνο και καυστικό το τεστάκι στο τέλος του βιβλίου που μετράει το “Πόσο κάγκουρας είσαι”.
Επίσης, ο συγγραφέας μας δίνει μια χήρα βοηθείας με το “Ερμηνευτικό λεξικό μοτοσυκλετιστικών όρων” μπας και καταλάβουμε κάτι όσοι δεν σκαμπάζουμε.
Η έκδοση του βιβλίου είναι πολύ καλά φτιαγμένη, οι σελίδες από ωραίο υλικό και το εξώφυλλο ταιριάζει πολύ με τις ιστορίες μέσα. Αξίζει τα χρήματα του και είναι ένα όμορφο δώρο για κάποιον που θέλει να γελάσει, ασχολείται με μηχανές, θέλει να κάνει ένα ταξίδι πίσω στα 80’s ή μικρός έπαιζε με σπίρτα και του αρέσει ο κίνδυνος και θέλει να δει πως είναι να βρίσκεται στο στόμα του λύκου.
Τα αρνητικά τώρα. Από την μέση και μετά, έχασα κάπου την μπάλα και νόμιζα πως διαβάζω την ίδια ιστορία ξανά και ξανά. Θεωρώ πως θα ήταν καλύτερο αν το βιβλίο κοβόταν στην μέση και έβγαινε σε τομάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου